Vanwege de hitte had ik mijn wekker voor vandaag op 5 uur gezet. Ook bij het opruimen ging het erg vlot. Ik had weinig tijd nodig om te ontbijten want de lunch van gisteren had ik nog. Alleen koffie……….
Om 7 uur was ik klaar voor vertrek. Het eerste stuk was volgens mij meer klimmen dan dalen. Af aan was het toch helling op lopen met de fiets. Ook al was het nog fris, toch werk je je dan in het zweet. Dan is zo’n teken op de weg een opsteker.
De Schelde en het kanaal van Saint Quintin kwam ik regelmatig tegen. Het kanaal bleef even groot maar de Schelde steeds kleiner.
Tot hier werd het kanaal gevoed door de Schelde. Vlak voorbij de bron ging het kaneel één van die mooie heuvelruggen door. Hier dus ongeveer
Dat de schelde steeds kleiner zou worden is logisch want ik zou langs de bron komen.
De Belgen zijn er dol op
Na de zoveelste helling heb ik even uitpuffen bij een kapel. (Aan uw voeten Heer is de hoogste plaats…….)
Ook in deze streek heeft de Eerste Wereldoorlog huisghouden en kom je stukjes Commen Wealth tegen.
Op de achtergrond een van de Volkswind molens. Er worden er meer gebouwd en de weg was dan ook aardig stuk gereden door het zware materiaal.
Na een lange afdaling waar bij de teller even op 54,36km/u stond kwam ik weer bij het kanaal terecht. Daar heb ik in de schaduw de rest van de lunch van gisteren op gegeten. Bij het kanaal stond een paaltje met een Nederlandse sticker
Ik had van hier een eigen stuk route gemaakt om via een winkel naar de camping te gaan. Ik moest een brug en daarna op een hele drukke weg. Ik heb dat maar niet gedaan. De brug ontmoedigde me al het drukke verkeer met een lange klim in de verte helemaal. Ik ben retour gegaan.
Ik heb de officiële route maar gevolgd, langs het kanaal.
Dan kom je mooie dingen tegen
In Saint Quintin kon ik kiezen: camping in de volle zon, of een bed in de jeugdherberg. Het laatste is het geworden.
Ik ben eerst om wat dingen gegaan. De herberg is ‘self catering ‘. Na de boodschappen natuurlijk douchen en de was doen. De waslijn hangt dwars door de kamer
Terwijl ik het blog type zijn er een echtpaar met stempelkaarten aan gekomen. Die gaan kamperen en schuiven hun tent steeds weer verder op. Toen kwam er een man binnen, keurig met een geel hesje, dus een fietser. Uit Nederland en hij fietst de route net anders om. Voor je het weet stonden we meer te praten als ons lief was; er kwam niets meer uit onze handen.
Maar we kregen bij deze gastvrouw wel veel voor elkaar. Hij zou eerst bij mij op de kamer moeten komen o.dat de rest bezet is door een grote groep Franse jongens. Toen bedacht ze dat er nog een invalide kamer was. Die kreeg hij en ik houd mijn privé zaal met zes bedden. Hij mocht zijn fiets onder de trap zetten. Daar heb ik toen ook maar om gevraagd; scheelt in het sjouwen met al die tassen. Ach ja, je bent doen op het Frans, beetje lief lachen en er is weer wat geregeld 😉
